H αρχιτέκτονας εσωτερικών χώρων Έφη Δρακοπούλου ανέλαβε την ανακαίνιση μιας μικρής κατοικίας, 45 τετραγωνικών με αίθριο, αρχικής κατασκευής του 1950, στα Άνω Πετράλωνα, «σμιλεύοντας» τον βράχο της Δεξαμενής και αποσκοπώντας στη διατήρηση της αυθεντικής αρχιτεκτονικής ταυτότητας του κτίσματος.
Περπατώντας στα Άνω Πετράλωνα ο αέρας από τον λόφο του Φιλοπάππου λένε οι κάτοικοι της περιοχής γίνεται αμέσως αισθητός. Οι παρυφές του γεμάτες ιστορία, από τη «συνοικία το όνειρο» στον Ασύρματο, όπου κατέλυσαν σε άθλιες παραγκουπόλεις προσφυγικές οικογένειες από τη Μικρασιατική Καταστροφή, μέχρι το Λόφο της Δεξαμένης ή Κοίλης, όπου οι λαϊκοί μύθοι έντυσαν τις σπηλιές του βράχου με ιστορίες φονικών.
Η πέτρα, χαρακτηριστικό στοιχείο, απ’ όπου πήρε εξάλλου και το όνομα της η περιοχή (από τα πέτρινα αλώνια που χρησιμοποιούσαν οι κάτοικοι για να αλέθουν το σιτηρά), στον βράχο της Δεξαμενής είναι ακόμη ορατή παρά την ευρύτερη αστική ανοικοδόμηση της περιοχής από τη δεκαετία του 50’.
Οι ιδιοκτήτες ενός τέτοιου σπιτιού, 45 τετραγωνικών με αίθριο, χτισμένου στον λόφο της Δεξαμενής, αποφάσισαν να «σμιλεύσουν την πέτρα» και να αναθέσουν στην αρχιτέκτονα εσωτερικών χώρων Έφη Δρακοπούλου την ανακαίνισή του, διατηρώντας το χρώμα και τα στοιχεία της παλαιάς του μορφής.
Σε μια γειτονιά όπου τα τελευταία χρόνια έχει αρχίσει να γνωρίζει επίσης την μποέμ ατμόσφαιρα της υπόλοιπης περιοχής των Πετραλώνων, που προσδίδουν σε αυτή τα μικρά μπαράκια και καλλιτεχνικά στέκια που φυτρώνουν τριγύρω από τον λόφο με φειδώ.
Τα κόστη για τα υλικά και την εργασία της ανακαίνισης υπολογίστηκαν με μετρημένο τρόπο στο πλαίσιο του σχεδίου τηςΈφης Δρακοπούλου, καθώς σε μια δύσκολη εποχή με τις ανατιμήσεις των πρώτων υλών, οι λελογισμένες οικονομικά λύσεις συνιστούν κίνητρο για τις αναδιαμορφώσεις σπιτιών.
Το αρχιτεκτονικό εγχείρημα διόλου εύκολου επίσης, καθώς δύο από τους χώρους, το υπνοδωμάτιο και το λουτρό, κυριολεκτικά χωμένα στα σωθικά του βράχου χρειάστηκαν ιδιαίτερη έμπνευση για να διατηρηθεί η ισορροπία της μοντέρνας πινελιάς και του έντονου λαϊκού αστικού χρωματισμού των χαμηλών σπιτιών στη γειτονιά της Δεξαμενής.
“Το σπίτι εξάλλου χτισμένο ως ισόγειο το 1953, δεν θα μπορούσε να μην αγκαλιάζει την αρχιτεκτονική της εποχής, ενώ ακολούθησε η ανάπτυξη δύο ακόμη ορόφων το 1956”.
Για τον λόγο αυτό στο υπνοδωμάτιο, που ανακαινίστηκε, παρέμεινε στο δάπεδο το παλιό χαρακτηριστικό μωσαϊκό των αθηναϊκών σπιτιών σε κίτρινους χρωματισμούς, που σε συνδυασμό με την πράσινη τσιμεντοκονία με την οποία ανακατασκεύαστηκε το πάτωμα στον συνορεύοντα ενιαίο χώρο κουζίνας-σαλονιού που πριν ήταν ένα πράσινο μωσαϊκό, αποδίδει μια καλαίσθητη απεικόνιση της εισχώρησης της μοντέρνας αρχιτεκτονικής στα σπλάχνα της αστικής αρχιτεκτονικής της Αθήνας της δεκαετίας του 50’-60’.
Η κουζίνα ολόλευκη, με τις μικρές κίτρινες πινελιές των στρογγυλών λαβών των ντουλαπιών, ακολουθεί διακριτικά τα χρώματα του μωσαϊκού, τη στιγμή που ο ξύλινος πάγκος από μασίφ ξύλο συμπληρώνει την αίσθηση της απλότητας που ξεδιπλώνεται χωρίς υπερβολικά φτιασιδώματα.
Αναμφίβολα όμως το διακοσμητικό στοιχείο που φανερώνει μια σύγχρονη εκκεντρικότητα είναι ο μοντέρνος απορροφητήρας στα χρώματα του κεραμιδιού, απόχρωση που διόλου δεν δημιουργεί εικόνα «πλεονασμού» του βλέμματος στον χώρο.
Το λουτρό ανακατασκευάστηκε εξ’ ολοκλήρου με την τοποθέτηση γκρι εξάγωνων πλακιδίων στο πάτωμα, με ολόλευκα έπιπλα μπάνιου, όπου η χρωματιστή πινελιά των λαβών διαμεσολαβεί αισθητικά ανάμεσα στο γκρί και το άσπρο. Το σπίτι διαθέτει ακόμη ένα πολύ καλαίσθητο αίθριο, εξωτερικά, όπου μαζί με ένα μικρό αποθηκάκι, βάφτηκαν στις αποχρώσεις του γκρι, ακολουθώντας το χρώμα που χαρακτηρίζει εξωτερικά όλο το κτήριο.
Αξιοπρόσεκτο στοιχείο της ανακαίνισης, που αντανακλά εξωτερικά τη μετάβαση στη νέα διακοσμητική του σπιτιού, είναι και τα δυο πλατύσκαλα στην είσοδό που κατασκευάστηκαν για να καλύψουν τα σημάδια του βράχου της Δεξαμένης. Με ένα εμφανές όμως κομμάτι πέτρας να επιμένει ακόμη να ορθώνει το ανάστημά της υπενθυμίζοντας την αρχιτεκτονική ιστορία του σπιτιού.