Το έργο που παρουσιάζει, ο Αθανάσιος Βενέτης, ιδρυτής του γραφείου Venetis Architecture & Design Studio, αφορά στην δημιουργία μιας πολυτελούς τουριστικής μονάδας που βρίσκεται στην Πέρδικα Θεσπρωτίας, κοντά στην παραλία Σταυρολιμένας, μία περιοχή που περιβάλλεται από καταπράσινο τοπίο και βουνά και έρχεται σε αντίθεση με τις βαθιές, αλλά ήρεμες γαλάζιες θάλασσες του Ιονίου.
Η σχεδιαστική προσέγγιση εμπεριέχει αρχές και στοιχεία ιδιοσυγκρασίας μιας ευρύτερης πτυχής της μεθοδολογίας που διερευνά η αρχιτεκτονική πρακτική (υλοποιημένη και μη), εδώ και χρόνια: η κεντρική ιδέα ενός πρίσματος που ανάγεται στο πλαίσιο της αποσύνθεσης και αποϋλοποίησης της αντιληπτής πραγματικότητας μέσω της σύνθεσης ορθογωνικών θραυσμάτων, διατηρώντας την οργανικότητα της συνεχούς γραμμής (με σκοπό την ενσυναίσθηση μέσω αφαιρετικής προσέγγισης που αποδίδει ελευθερία αντίληψης και ερμηνείας), με αναφορά στην τρίτη διάσταση.
Η έκφραση της ψυχικής και πνευματικής αναζήτησης μετουσιώνεται στην δομή – καταφύγιο (Κτίριο) του σώματος και του πνεύματος από το οποίο και αντλείται αφαιρετικά η μορφολογική του υπόσταση (εδώ, στο πλαίσιο όχι της στείρας μίμησης της συνθετικής μορφής, αλλά των ευρύτερων εννοιολογικών συνθετικών της αρχών).
Η προσέγγιση πραγματεύεται επίσης, μέσα από λεπτεπίλεπτους συνθετικούς χειρισμούς, την έννοια της ελαφρότητας, αποπνέοντας την αίσθηση της αιώρησης και διαμεσολάβησης ανάμεσα σε γήινο και επουράνιο, έννοια που εντείνεται από την προγραμματική έλλειψη στοιχείων που αποδίδουνε την συνεκτική ιδέα του κλειστού όγκου και του βάρους.
“Η ιδέα του ασώματου, του άυλου, του πνεύματος και της ψυχής που, όπως και το σώμα, στον τόπο αυτόν βρίσκουνε την γαλήνη τους. Ο κτιριακός οργανισμός αποπνέει ενέργεια και ζωτικότητα”.
Η οργανική ανάπτυξη του εσωτερικού με βάση το λειτουργικό προγραμματικό πλαίσιο (τουριστικό κατάλυμα τριών διαμερισμάτων) εξασφαλίζει χώρους λειτουργικούς, σε πλήρη επικοινωνία-αλληλεπίδραση με τον εξωτερικό χώρο (αίροντας επομένως τα διακριτά όρια εσωτερικού – εξωτερικού χώρου), ενώ συνθετικά στοιχεία της δομής του (φτερά) δημιουργούν τις κατάλληλες συνθήκες σκίασης στον εξωτερικό χώρο των διαμερισμάτων του ισογείου (Εξώστης Ά Ορόφου και Πέργκολα), καθώς και του διαμερίσματος του Ά Ορόφου (Προστέγασμα).
Στην χορογραφία του κτιριακού οργανισμού αποδίδεται η κίνηση του ήλιου μέσα από την εναλλαγή και διαφοροποίηση φωτός και σκιάσεων οδηγώντας σε μιαν σαφή ανάγνωση της όψης, στην οποία είναι επίσης δυνατή η ανάγνωση του εσωτερικού οργανισμού.
Η ανοιχτόχρωμη παλέτα δημιουργεί μιαν ευρεία γκάμα χρωματικών αποχρώσεων τις οποίες αποκτούν και μεταφέρουν η ηλιακή και ουράνια σφαίρα κατά την διάρκεια του χρόνου, καθώς και τα υπόλοιπα μέσω της συνεπακόλουθης αλληλεπίδρασης στοιχεία, όπως το πράσινο-φύτευση, οι ασκεπείς επιφάνειες νερού, οι βατές επιφάνειες οδεύσεων του ακάλυπτου χώρου κ.α., σε ένα τρισδιάστατο καλειδοσκόπιο χορευτικής ακτινικής πανδαισίας, το αποτέλεσμα της οποίας αποτυπώνεται στις επιφάνειες των όψεων.
Οι ιδιότητες ανάκλασης και διάχυσης του φωτός της ανοιχτόχρωμης παλέτας επιτρέπουν επίσης την αύξηση του φωτισμού των χώρων, ενώ παράλληλα συμβάλλουν στην δημιουργία ενδιαφερουσών φωτοσκιάσεων μεταξύ των δομημένων όγκων, στην ανάδειξη συνθετικών στοιχείων και στην δημιουργία ευνοϊκότερου μικροκλίματος τόσο στους εσωτερικούς όσο και στους εξωτερικούς χώρους.
Στο εσωτερικό αντικατοπτρίζεται η δημιουργία ενός ευάερου και ευήλιου γαλήνιου περιβάλλοντος, αποπνέοντας καθαρότητα και υγιεινή, σε μιαν ουδέτερη παλέτα, στον λευκό καμβά της οποίας αναδεικνύονται αντικείμενα, φυτά, χρώματα αλλά και όγκοι – συνθετικά στοιχεία που συμβάλουνε στην ομογενοποιημένη ενοποίηση του χώρου.
Ως αποτέλεσμα, προκύπτει μια σειρά από μονοχρωματικά, καθαρά στοιχεία που δημιουργούν ένα ενδιαφέρον μοτίβο φωτός και σκιάς. Επιπλέον, έγινε η προσπάθεια εξασφάλισης μιας ισορροπίας φυσικού και τεχνητού φωτισμού, μέσω στοιχείων που εντείνουν τον δυναμισμό του χώρου.
Οι χώροι στην πλειονότητα τους διακρίνονται από ελαστικότητα, προσαρμοστικότητα και ευελιξία, εξασφαλίζοντας μέγιστη επικοινωνία και θέα προς τον κόλπο, όπου τη νύχτα, στον ουρανό τα αστέρια αναζωπυρώνουνε τα όνειρα στην υπόσχεση και προσμονή της αυγής, ενώ το είδωλο του ουρανού προβάλει στα νερά του, εκεί που οι άγγελοι ξαποσταίνουν και βρέχουνε την κόμη τους όταν οι άνθρωποι κοιμούνται.
Η διαμόρφωση του εξωτερικού (ακάλυπτου) χώρου (με όρους αρχιτεκτονικούς) στον οποίο αναπτύσσονται κοινόχρηστες λειτουργίες, μέρος συλλογικής αλληλεπίδρασης και επικοινωνίας, αποτελεί μέρος του κήπου των θεών (με όρους ποιητικούς, της πλούσιας βλάστησης που η ίδια η φύση έχει δημιουργήσει), καθώς «αγκαλιάζει» τον δομημένο χώρο προσφέροντας του ποιότητα και απαλλαγή από ανάγκη επιπρόσθετων στοιχείων (ήτοι επιλογή χαμηλής επέμβασης και προσπάθεια μέγιστης διατήρησης της τοπικής χλωρίδας). Το γιορτινό τραπέζι των θεών, ένας καμβάς που ζωγράφισαν οι ίδιοι και όπου στην αναπαράσταση της φύσης τα ουσιώδη στοιχεία είναι παρόντα.