Μέσα στη Μεσαιωνική πόλη της Ρόδου, η οποία αποτελεί μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς της UNESCO από το 1988, η αρχιτέκτονας Φερενίκη Βαρδέλλη, ανέλαβε την μετατροπή ενός συγκροτήματος κτιρίων κατοικίας σε ένα πλήρως ατμοσφαιρικό boutique hotel (4 σουίτες).
Η ιστορία του συγκροτήματος, από την εποχή της Ιπποτοκρατίας, με διάφορες προσθήκες στην πορεία των χρόνων, τα αξιόλογα μορφολογικά στοιχεία του που χρονολογούνται από τον 14ο αιώνα και η θέση του, δίπλα στην οδό των Ιπποτών και στο Κατάλυμα της Ισπανίας, αποτελούν στοιχεία που το καθιστούν σημαντικό ορόσημο της περιοχής, προσδίδοντας στο κτίμα μια ιδιαίτερη ιστορική, πολιτιστική και αρχιτεκτονική αξία.
“Η μεγαλύτερη πρόκληση για την αρχιτέκτονα ήταν ο ολικός επανασχεδιασμός της εσωτερικής διαρρύθμισης ενός συγκροτήματος, για το οποίο είχε παραλάβει μία εγκεκριμένη μελέτη/οικοδομική άδεια, με όλους τους περιορισμούς που αυτό συνεπάγεται”.
Το συγκρότημα αποτελείται από δύο ανεξάρτητα κτίρια: ένα διώροφο επίμηκες κτίριο και ένα υπερυψωμένο πετρόκτιστο ισόγειο κτίσμα. Η είσοδος σε αυτά γίνεται μέσω περιφραγμένης εσωτερικής αυλής, η οποία διαμορφώθηκε έτσι ώστε να ενθαρρύνει συναθροίσεις. Κάθε σουίτα αποτελείται από ενιαίο χώρο υπνοδωματίου, καθιστικού, τραπεζαρίας, κουζίνας και ένα μεγάλο λουτρό, ενώ εχει πρόσβαση σε βεράντα με χώρο υπαίθριας χαλάρωσης για τους φιλοξενούμενους. Και οι τέσσερις έχουν διαφορετική διαρρύθμιση που ακολουθεί την δομοστατική οργάνωση των κτιρίων.
Βασικές αρχές του σχεδιασμού ήταν η δημιουργία λειτουργικών και αισθητικά άρτιων χώρων, που θα αναδεικνύουν τα τυπολογικά και μορφολογικά στοιχεία του κελύφους που τους περικλείει, με σεβασμό στον μοναδικό χαρακτήρα της Μεσαιωνικής πόλης.
“Χρησιμοποιήθηκαν υλικά που υπάρχουν στην περιοχή, όπως πέτρα, ξύλο, μέταλλο, ενώ ιδιαίτερη εντύπωση κάνουν τα ενιαία δάπεδα με πέτρινες πλάκες διαφορετικών μεγεθών και τα γήινα χρώματα σε αποχρώσεις του καφέ”.
Όλοι οι χώροι εξοπλίστηκαν με χειροποίητα έπιπλα, όλα σχεδιασμένα από την αρχιτέκτονα. Διακοσμήθηκαν με ιδιαίτερα αντικείμενα, πολλά από τα οποία ήταν κειμήλια των ιδιοκτητών, τα οποία μεταποιήθηκαν για τις ανάγκες του καταλύματος, δημιουργώντας ένα λιτό, μονοχρωματικό περιβάλλον. Ιδιαίτερη έμφαση δόθηκε στον εσωτερικό και εξωτερικό φωτισμό. Μεταλλικά φωτιστικά συμπλήρωσαν την ατμοσφαιρική εικόνα του χώρου και την αίσθηση κομψότητας στο σύνολο της κατασκευής.