Στο ευρύτερο κέντρο της Αθήνας, μεταξύ Παγκρατίου και Καισαριανής, το γραφείο Tag Architects ανέλαβε την μετατροπή ενός επαγγελματικού χώρου, που βρίσκεται στον 5ο όροφο τυπικής αθηναϊκής πολυκατοικίας του 1965 και έχει εμβαδόν 41 τ.μ., σε ένα φωτεινό και πλήρως λειτουργικό διαμέρισμα.
Στη διαδικασία μετατροπής του σε διαμέρισμα, πρωταρχική επιδίωξη αποτέλεσε η βελτιστοποίηση της κάτοψης, προκειμένου να φιλοξενηθούν σε ελάχιστο εμβαδόν οι λειτουργίες της κατοικίας. Ωστόσο, πρωτεύουσα συνθετική συνιστώσα υπήρξε η φροντίδα ο περιορισμένος χώρος να μην βιώνεται ως τέτοιος.
Έτσι εκκινεί η κεντρική ιδέα του σχεδιασμού: αποδυνάμωση των ορίων του χώρου, όχι με την έννοια της κατάργησης, αλλά σαν παιχνίδι ψευδαισθήσεων. Η χειρονομία που υλοποιεί αυτή την πρόθεση είναι η επένδυση του πρισματικού όγκου του λουτρού με καθρέφτη, θέτοντας κάθε στοιχείο του χώρου σε μια λεπτή ισορροπία μεταξύ πραγματικότητας και ειδώλου.
Η αντιστοίχιση των λειτουργιών του νέου προγράμματος με τη θέση τους στο διαθέσιμο χώρο υπήρξε μονοσήμαντη. Πέραν του περιορισμένου του εμβαδού, το ακίνητο έχει επιμήκη κάτοψη και, όπως προβλέπει η νομοθεσία, προδιαγεγραμμένα ανοίγματα. Η φιλοξενία των κοινόχρηστων λειτουργιών στον χώρο τον πλησιέστερο της εισόδου και η μεταφορά της λειτουργίας του ύπνου στο βάθος του διαμερίσματος, όπου η ιδιωτικότητα είναι αυξημένη, υπήρξαν προϊόντα ορθολογισμού. Ανάμεσα στις δύο λειτουργίες μεσολαβεί το λουτρό, ο όγκος του οποίου αποτέλεσε το εφαλτήριο για τη σύλληψη της κεντρικής ιδέας, ζώνη κίνησης και διάταξη αποθήκευσης.
Μεγάλα ανοίγματα στην πρόσοψη μαρτυρούν έναν πρωτοποριακό- για την εποχή του- σχεδιασμό, ενώ ο χώρος διημέρευσηςδιαθέτει άνοιγμα και προς την πίσω πλευρά του κτιρίου. Αυτή η διαμπερότητα προσφέρει πλούσιο φως σε όλη τη διάρκεια της ημέρας, στο βαθμό που το όριο ανάμεσα στο μέσα και στο έξω αποδυναμώνεται, σχεδόν εξαϋλώνεται, προσφέροντας την εντύπωση ενός μεγαλύτερου χώρου.
Το εύλογο ερώτημα περί του στατικού συστήματος που επιτρέπει τη διάτρηση της εξωτερικής τοιχοποιίας σε τέτοιο βαθμό απαντάται εύκολα, με την παρουσία του φέροντος οργανισμού, ο οποίος βρίσκεται σε υποχώρηση ως προς την πρόσοψη. Καθώς αποτελεί στοιχείο ταυτότητας του κτιρίου και πολύ περισσότερο του προκείμενου διαμερίσματος, επιλέχθηκε κατά την ανακαίνιση να μείνει εμφανής και μάλιστα να αναδειχτεί. Το ελεύθερο σκυρόδετο υποστύλωμα και η δοκός του παραμένουν ανεπίχριστα, με την αδρή τους υφή να κυριαρχεί στο χώρο.
Με το στοιχείο του καθρέφτη να εμφανίζεται ως θεμελιώδης συνθετική χειρονομία και το γυμνό σκυρόδεμα να διατρέχει το χώρο, καθίσταται σαφές ότι αν η υλικότητα της ανακαίνισης χρειαστεί να περιγραφεί με μία λέξη, αυτή θα είναι η αντίστιξη. Την παλέτα υλικών και χρωμάτων συμπληρώνουν το ξύλο, στη φυσική του απόχρωση και το λευκό χρώμα. Το ξύλινο δάπεδο και τα έπιπλα από εμφανές ξύλο αποκαθιστούν τη θαλπωρή που η οντολογία του κατοικείν αποζητά. Όσο για τη λευκότητα, πέραν της διακριτικής παρουσίας της προς ανάδειξη του δεσπόζοντος καθρέφτη και του αδρού σκυροδέματος, επιλέχθηκε σαν συνθετικό εργαλείο του φωτός.
Ο χώρος, αν και περιορισμένος, εμφανίζεται περισσότερο φωτεινός και ελαφρύς. Στο λουτρό, η υλικότητα είναι διαφορετική, απουσία του ξύλου και του καθρέφτη, παραμένει ωστόσο συνεπής με την κεντρική ιδέα. Τετράγωνα στιλπνά λευκά πλακίδια επενδύουν τους τοίχους και το δάπεδο. Το μονοχρωματικό αποτέλεσμα ολοκληρώνουν τα λευκά είδη υγιεινής και το έπιπλο, ενώ η έντονη παρουσία στοιχείων από ανοξείδωτο χάλυβα ενισχύει τη στιλπνότητα και εντείνει την αντίστιξη με την αδρότητα της δοκού σκυροδέματος που διατρέχει το λουτρό. Η χαρακτηριστική επιλογή του μπλε χρώματος για τους αρμούς μεταξύ των πλακιδίων, απαντάται ξανά στον κύριο χώρο, στο χρώμα μιας μικρής αποθηκευτικής εσοχής και στην κουρτίνα που εξυπηρετεί ως είσοδός της.
Δεδομένου του μεγέθους του ακινήτου, της θέσης και των διαστάσεων των ανοιγμάτων του, η επίπλωση σχεδιάστηκε με απόλυτη προσαρμογή στο χώρο. Πέραν της διάταξης της κουζίνας και της ζώνης αποθήκευσης ανάμεσα στους χώρους διημέρευσης και ύπνου, η σχεδίαση των λοιπών επίπλων αποτελεί μια συμπύκνωση των πολλαπλών λειτουργιών τους στον ελάχιστο χώρο. Συγκεκριμένα, στον ενιαίο χώρο εισόδου, διημέρευσης και προετοιμασίας φαγητού, προτείνεται μια νησίδα που εξυπηρετεί τόσες λειτουργίες, όσες και το δωμάτιο για το οποίο σχεδιάστηκε. Από την πλευρά της κουζίνας λειτουργεί ως νησίδα, προσφέροντας πολύτιμη επιφάνεια εργασίας και χώρο αποθήκευσης. Συγχρόνως, χρησιμοποιείται ως πάγκος φαγητού και γραφείο, με δυνατότητα αποθήκευσης συσκευών.
Με τον ίδιο τρόπο, το έπιπλο αυτό εξυπηρετεί ως βιβλιοθήκη στο καθιστικό, με την τέταρτη έδρα του να αποτελεί την πλάτη του- επίσης σχεδιασμένου ειδικά για το συγκεκριμένο χώρο- καναπέ. Το υλικό κατασκευής του είναι το ξύλο, σε απόχρωση συγγενή με αυτήν του πατώματος, ώστε μέσα στη λαμπερή λευκότητα των τοίχων, της οροφής και της κουζίνας, να μοιάζει να αναδύθηκε από το δάπεδο. Παράλληλα, το χαμηλό του ύψος, επιτρέπει την οργάνωση του χώρου, χωρίς να τον κατακερματίζει. Στο χώρο ύπνου, το κρεβάτι σχεδιάζεται ομού με διάταξη αποθήκευσης και ράφια αντί κομοδίνου στη θέση του κεφαλαριού, ώστε να φιλοξενούνται όλες οι ανάγκες σε ένα δωμάτιο που είναι αδύνατο να χωρέσει κρεβάτι, ντουλάπα και κομοδίνο ως διακριτά έπιπλα. Με το λευκό του χρώμα, εντάσσεται απόλυτα στο χώρο, σαν να ήταν πάντα εκεί, ενώ δεν επιβαρύνει το αισθητικό αποτέλεσμα.
Σε ένα διαμέρισμα όπου κάθε λειτουργία συναντά το είδωλό της στον καθρέφτη, ο χώρος δεν βιώνεται ως περιορισμένος, αλλά η κατοίκηση γίνεται μια χορογραφία, με κυρίαρχο το στοιχείο της έκπληξης. Το παιχνίδι των ψευδαισθήσεων εντείνουν χειρονομίες που συγχέουν τα είδωλα των αρχιτεκτονικών στοιχείων με τις προεκτάσεις τους, κάνοντας το χώρο να μοιάζει πολλαπλάσιου μεγέθους. Τέτοια παραδείγματα είναι τα επιμήκη στοιχεία που συναντούν κάθετα τις επιφάνειες του καθρέφτη, όπως η δοκός, η μεγάλου μήκους υφασμάτινη κουρτίνα και ο γραμμικός φωτισμός που, εμφωλευμένος στην οροφή, διατρέχει το διαμέρισμα από άκρου εις άκρον.