Η διπλωματική εργασία της Μαρίας Ελπίδας Καιρίδου και της Κατερίνας Κάκου, που παρουσιάστηκε τον Φεβρουάριο του 2021, στο Τμήμα Αρχιτεκτόνων Μηχανικών του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, εστιάζει στον τρόπο με τον οποίο μπορεί να επανεξεταστεί το μοντέλο της τυπικής ελληνικής πολυκατοικίας, δίνοντας χώρο στον κάτοικο να απελευθερωθεί από την τυραννία της εγγύτητας και της συνύπαρξης.

Η πολυκατοικία είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ελληνικής αστικότητας, που συνήθως βιώνεται σαν ένας καταναγκασμός για συνύπαρξη με αγνώστους. Όλα φυλάσσονται εκεί με μια μανία ιδιωτικότητας. Τι θα γινόταν αν μεγαλύτερο κομμάτι της δημόσιας ζωής μπορούσε να διεισδύσει στο διαμέρισμα;

Φωτορεαλιστική απεικόνιση, © Μαρία / Ελπίδα Καιρίδου – Κατερίνα Κάκου

“Το χάος, η ετερογένεια και οι συνεχείς μεταβολές είναι στοιχεία που χαρακτηρίζουν την πόλη”.

Φωτορεαλιστική απεικόνιση, © Μαρία / Ελπίδα Καιρίδου – Κατερίνα Κάκου

Οι αντιδράσεις είναι γρήγορες, ασυνεχείς, φευγαλέες. Στον πολυμερή αυτόν οργανισμό, χιλιάδες σχέσεις ξετυλίγονται καθημερινά. Αποτελεί ένα πεδίο ευκαιριών, συναντήσεων, ανταλλαγής βλεμμάτων αλλά και απλής επίγνωσης της παρουσίας του άλλου.

Το πρότζεκτ προσπαθεί να συγκροτήσει όλα αυτά τα στοιχεία της πόλης σε ένα χωρικό σκελετό, να κατακτήσει την υπερδιέγερση των αισθήσεων που προκαλείται στον κάτοικο της μητρόπολης, ώστε αυτά τελικά να αποτελέσουν χαρακτηριστικά ενός νέου τρόπου ζωής.

Φωτορεαλιστική απεικόνιση, © Μαρία / Ελπίδα Καιρίδου – Κατερίνα Κάκου

“Έγινε μια προσπάθεια σύνθεσης των ερεθισμάτων της πόλης σε έναν πορώδη οργανισμό, προκειμένου να επιτευχθεί μια ρευστότητα ορίων και η εμπειρία βίωσης του χώρου”.

Φωτορεαλιστική απεικόνιση, © Μαρία / Ελπίδα Καιρίδου – Κατερίνα Κάκου

Μοιάζει με μια μικρογραφία της πόλης. Ωστόσο, στόχος δεν είναι να την υποκαταστήσει αλλά να της επιτρέψει να διεισδύσει. Στόχος δεν είναι η γραφικότητα αλλά η υπέρ-γραφικότητα. Υπάρχει η ιδέα μιας καθαρής κοινόχρηστης κίνησης, από την οποία ξεδιπλώνεται ο οργανισμός.

Η κίνηση αυτή γίνεται ανοδικά μέσω μιας σκάλας. Όσο ανεβαίνει, οι λειτουργίες γίνονται πιο ιδιωτικές, χωρίς να αποθαρρύνουν τη συνέχεια της κίνησης. Η σκάλα περικλείεται από ένα modular σύστημα μονάδων και κενών που συνθέτουν τον πορώδη οργανισμό.

Την κίνηση της σκάλας έρχεται να διακόψει μια πισίνα ως λυτρωτική στιγμή της αφήγησης, έχοντας τον χαρακτήρα της απελευθέρωσης. Της απελευθέρωσης του κατοίκου από την καταπιεστική ζωή. Είναι ένα σημείο χαλάρωσης και κοινωνικότητας. Ένα σημείο ένωσης των ατόμων και του οργανισμού.

Φωτορεαλιστική απεικόνιση, © Μαρία / Ελπίδα Καιρίδου – Κατερίνα Κάκου

“Τη σύνθεση συγκροτούν δύο κτήρια παρόμοιας μορφής”.

Φωτορεαλιστική απεικόνιση, © Μαρία / Ελπίδα Καιρίδου – Κατερίνα Κάκου

Το ένα αποτελεί συνέχεια του άλλου, δημιουργώντας μαζί μια νοητά ελικοειδή κίνηση. Οι σκάλες τους καταλήγουν στην πισίνα και το δεύτερο κτήριο συνεχίζει έπειτα προς τα πάνω με μια αντίστροφη κίνηση ανοιγόμενο προς τη θέα της Ακρόπολης.

Υπάρχει μια διαστρωμάτωση των λειτουργιών που ακολουθούν την κίνηση της κεντρικής σκάλας. Κάτω από αυτήν αναπτύσσεται η “καθημερινότητα”, η αγορά με τα μαγαζιά και γενικότερα οι πιο δημόσιες χρήσεις. Καθώς η σκάλα ανεβαίνει ανυψώνεται παράλληλα και το επίπεδο του δρόμου.

Από πάνω της οργανώνονται κλιμακωτά οι κατοικίες. Το τελευταίο επίπεδο του κτηρίου μετατρέπεται σε πράσινο, επιστρέφοντάς το έτσι στην πόλη. Είναι συνδεδεμένα, φυτεμένα δώματα. Χώροι ειδυλλιακής απομόνωσης. Λόγω του πορώδους χαρακτήρα προκύπτουν ποιότητες χώρων που θυμίζουν αυτές των μπαλκονιών.

Φωτορεαλιστική απεικόνιση, © Μαρία / Ελπίδα Καιρίδου – Κατερίνα Κάκου

“Εσωτερικοί διάδρομοι, αίθρια, ανισοϋψείς όγκοι και επίπεδα δημιουργούν μια ‘μπαλκονική’ συνθήκη”.

Φωτορεαλιστική απεικόνιση, © Μαρία / Ελπίδα Καιρίδου – Κατερίνα Κάκου

Αν αναλογιστούμε και το παράδειγμα της πανδημίας, το μπαλκόνι ανέδειξε μια άλλου είδους κοινωνικότητα, λιγότερο εξαναγκασμένη, περισσότερο απελευθερωτική. Το μπαλκόνι απέδειξε ότι έχει την ικανότητα να προσφέρει συντροφιά, χωρίς την απαίτηση κάποιας οικειότητας.

Φωτορεαλιστική απεικόνιση, © Μαρία / Ελπίδα Καιρίδου – Κατερίνα Κάκου

“Δίνει την ευκαιρία να είναι κανείς με άλλους, με έναν τρόπο πιο χαλαρό, μη απαιτητικό, επαναπροσδιορίζοντας την έννοια της απόστασης”.

Πρόκειται για ένα συνονθύλευμα όγκων, όπου αναπτύσσονται το ίδιο κλιμακωτά με τις δημόσιες, ημι-δημόσιες και ιδιωτικές χρήσεις σε ένα πρόγραμμα κλιμακούμενης οικειοποίησης του χώρου. Το πορώδες εμφανίζεται σε όλες του τις μορφές σε μια προσπάθεια να γίνει νόμος της ζωής.

Φωτορεαλιστική απεικόνιση, © Μαρία / Ελπίδα Καιρίδου – Κατερίνα Κάκου

Στοιχεία & συντελεστές εργασίας:

Τίτλος εργασίας: poroCity | Εξερευνώντας τα όρια της οικειότητας, Μάθημα: Διπλωματική εργασία, Σχολή: Τμήμα Αρχιτεκτόνων Μηχανικών (Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας), Φοιτήτριες: Μαρία / Ελπίδα Καιρίδου – Κατερίνα Κάκου, Επιβλέπων καθηγητής: Κωστής Πανηγύρης, Εξεταστική περίοδος: Φεβρουάριος 2021

English description: Diploma thesis by Maria-Elpida Keridu & Katerina Kakou, presented in February 2021 at the Department of Architecture of University of Thessaly, focuses on the analysis of reimagining the model of greek polykatoikia, creating spatial experiences for its occupants to be liberated from the tyranny of the proximity and the coexistence.

The polykatoikia is an integral part of the Greek urban landscape that is predominantly experienced as a compulsion to coexist with strangers. Life is guarded within its walls with a frenzy of privacy. What would happen if a greater part of the public life could permeate the apartment?

3d depiction, © Maria / Elpida Keridu – Katerina Kakou

“Chaos, heterogeneity and dynamism are components that define the city”.

3d depiction, © Maria / Elpida Keridu – Katerina Kakou

The reactions are fast, non-successive, fleeting. In this multifaceted entity, a myriad of relations unfold every day. The city is a breeding ground for opportunities, chance encounters, exchange of glances but also the simple awareness of the presence of other people.

The project tries to bring all these elements together in a spatial framework, to conquer the overstimulation of the senses that the citizen of the 21^st century metropolis experiences, in order for these to constitute the foundation of a new way of life.

3d depiction, © Maria / Elpida Keridu – Katerina Kakou

There was an attempt to embed the stimuli of the city into a porous organism, in order to achieve a fluid interaction between the public and the private realm and a lived experience of the surrounding space by means of passing through.

Although it might appear as resembling a miniature of the city, its aim is not to substitute the urban experience but to allow the city to pervade its fabric. The aim is not quaintness but over-quaintness. The main idea is built around a structure, which allows the unobstructed flow of all space users and, from which the organism unfolds.

3d depiction, © Maria / Elpida Keridu – Katerina Kakou

“This movement is achieved through a staircase”.

Diagrams, © Maria / Elpida Keridu – Katerina Kakou

As we ascend to higher levels, it becomes clear that the intended use of space progressively shifts from the public to the private. The staircase is enclosed by a modular system of units and void spaces, bringing about a “porosity”.

Ground floor plan (First & Second building), © Maria / Elpida Keridu – Katerina Kakou

The motion of the stair is interrupted by a swimming pool, which constitutes a liberating moment in the narration. The pool, offers a form of liberation for the urbanites from the aspects of life that suppress them. It is a point for relaxation and socialization. An unifying point for the people and for building – as an organism.

Unit / Axonometric section, © Maria / Elpida Keridu – Katerina Kakou

“The synthesis comprises of two buildings of a similar form”.

Perspective section, © Maria / Elpida Keridu – Katerina Kakou

There is a continuation between them, conceptually creating a spiral motion. Both the staircases lead to the pool, from where only the second building continues its rise reversely, facing the Acropolis.

The uses are layered following the structure of the staircase. Under the stairs unfold the quotidian moments of life, with stores and shops for daily needs. The level of the street is shifting along with the upward movement of the staircase.

Staggered housing units are organized above it. The space above the habitable spaces is turned into greenery, reintegrating it into the urban landscape, connected, planted terraces acting as places of idyllic seclusion. Due to the buildings’ porous character, the qualities of the space that emerge mirror those of the balcony.

Perspective section, © Maria / Elpida Keridu – Katerina Kakou

“Interior corridors, patios, uneven volumes and levels create a ‘balconial’ effect”.

Section, © Maria / Elpida Keridu – Katerina Kakou

If one considers the case of the current pandemic, the balcony established a different kind of sociality, less forced, more liberating. The balcony proved its ability to offer company without the accompanying need of intimacy.

Section, © Maria / Elpida Keridu – Katerina Kakou

“The balcony redefined the concept of distance, making it possible for one to be with others with a more casual, non-demanding way”.

Section, © Maria / Elpida Keridu – Katerina Kakou

All in all, it is an assemblage of cubes, along with which develop public, semi-private and private uses, to from a structural entity where space is appropriated in a scalar fashion. Porosity appears in all of its forms in an attempt to become a norm of life.

Facts & Credits:

Project title: poroCity | exploring the limits of intimacy, Course: Diploma thesis, Institution: Department of Architecture (University of Thessaly), Students: Maria / Elpida Keridu – Katerina Kakou, Supervisor: Costis Paniyiris, Date: February 2021

Υποβάλλετε ένα άρθρο

Το όνομά σας *

Το email σας *

Το θέμα του άρθρου σας *