H διπλοκατοικία χωροθετείται σε μία από τις τρεις ιδιοκτησίες ενός εξ’ αδιαιρέτου οικοπέδου, σε ένα χαρακτηριστικό κεντρικό δρόμο της ιστορικής περιοχής των Χανίων, στη Χαλέπα. Το οίκοπεδο γειτνιάζει με τον ρωσικού ρυθμού Ναό της Αγ. Μαγδαληνής, με τον κήπο της πρώην Γαλλικής Σχολής και εμμέσως με την κατοικία – μουσείο Ελ. Βενιζέλου, καθώς και με την κατοικία του πρίγκηπα αρμοστή της περιόδου της Κρητικής Πολιτείας και με το νέο αρχαιολογικό μουσείο Χανίων.
Η χωροθέτηση και ο όγκος του κτιρίου στην διαθέσιμη εξ’ αδιαιρέτου ιδιοκτησία, λόγω του κτιριολογικού προγράμματος, εξάντλησε αναγκαστικά τα επιτρεπτά από τη νομοθεσία όρια.
Αυτό είχε ως συνέπεια να προκύψει μια δυτική «τυφλή» όψη προς την όμορη ιδιοκτησία, η οποία όμως θα συνιστούσε την κυρίαρχη όψη του κτιρίου, όπως θα την αντιλαμβανόταν ο περιπατητής και ο εποχούμενος στην οδό Ελ.Βενιζέλου.
“Αυτός ο αναγκαστικός τυφλός μεσότοιχος υπήρξε η αφετηρία αλλά και ο κύριος στόχος στην διαδικασία του σχεδιασμού από τους αρχιτέκτονες Αριστομένη και Γιώργο Βαρουδάκη”.
Ο συνδυασμός του σοβά με γυάλινες επιφάνειες και μεταλλικά στοιχεία προσπάθησε να αναδείξει τις πλαστικές – ανάγλυφες ιδιότητες σε αυτή την επίπεδη δισδιάστατη επιφάνεια.
Το κλιμακοστάσιο με τον μικρό ανελκυστήρα – για αποκλειστική χρήση της μεγάλης κατοικίας – οδηγεί απευθείας στους χώρους υποδοχής που βρίσκονται στον τρίτο αυξημένου ύψους όροφο, ο οποίος διαθέτει εσωτερικό εξώστη με χρήση γραφείου – ξενώνα. Σε αυτόν τον όροφο είναι δυνατή η εκμετάλλευση της θέας προς την ευρύτερη γειτονιά με τους πράσινους κήπους και την θάλασσα.
Δύο στοιχεία που συνδέουν διαχρονικά όλα τα κτίρια της περιοχής είναι η σχέση κτιριακών όγκων και ακαλύπτων, ως προς την αρχιτεκτονική κλίμακα, και η ύπαρξη κεραμοσκεπούς στέγης.
Στη συγκεκριμένη κατοικία εκτός από την πλαστική αντιμετώπιση του μεσότοιχου, ο στόχος της αρχιτεκτονικής συνύπαρξής της, στο ιστορικό αυτό περιβάλλον, οδήγησε τους μελετητές να επιλέξουν και να σχεδιάσουν σε ένα αρχιτεκτονικό λεξιλόγιο που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί «εκλεπτυσμένη νεωτερικότητα», το οποίο θα διαπερνούσε το κτίριο εσωτερικά, εξωτερικά και στους ενδιάμεσους χώρους. Σε αυτή τη λογική σχεδιάστηκαν οι σύνθετοι ξύλινοι δοκοί και πεσσοί της στέγης με τελική επικάλυψη τιτανίουχου ξευδάργυρου.